Worldwide Girls cz. 2

A oto i kolejna część. Zachęcam do pozostawienia po sobie komentarza :*
~Justme



- Boże, co tam się dzieje? Ona go nie zabije?- zapytał przerażony Latynos.- Wiesz, wywalą mnie z zespołu, jak nie przyprowadzę go w jednym kawałku

- Eeee tam... zespół srespół. - machnęła ręką. - Sie przejmujesz.

- Racja. Gdzie moje maniery? Powinienem się martwić o ciebie.- uśmiechnął się do dziewczyny zniewalająco.

- Masz pecha - wystawiła mu język. - O mnie NIKT się nie musi martwić.

- Ale ja nie jestem nikt.- zaśmiał się

- Nie? - spojrzała na niego ja na debila.

- Nie. Jestem Carlos.- powiedział dumny z siebie.

- Pyf - odwróciła głowę w drugą stronę.

- A ty jesteś Lori. To jakiś skrót?- zapytał.

- Tak. Megan mówi tak do mnie odkąd... A zresztą nie ważne.- uśmiechnęła się.

- Odkąd...?- ciągnął ją za język.

- Rodzice tak jakby nas porzucili. To znaczy nie interesują się nami. Przez dwa lata to ja byłam mamą dla Meg.- uśmiechnęła się. - Pewnie dlatego się wyprowadziłyśmy od nich.

- Rany. Nie wiedziałem... To teraz mam dobry pretekst.- uśmiechnął się szeroko.

- Do...? - lekko się odsunęła od niego.

- Do opiekowania się tobą.- powiedział i chwyciwszy ją za nadgarstek lekko do siebie przyciągnął.

- Nie musisz - odsunęła się. - Świetnie sama o siebie dbam.

- Wiem. Ale chcę. Należy ci się ta odrobina uwagi, a ja z chęcią poświęcę jej o wiele więcej niż odrobinę.

- Jeszcze jedno takie słowo, a oberwiesz - pogroziła mu palcem.

- Nie boję się.- zaśmiał się.

- Radzę zacząć się bać. - uśmiechnęła się słodko i przyśpieszyła kroku.

- No czekaj na mnie! Chyba mnie samego nie zostawisz?- zawołał i poleciał za nią.

- Uwierz, że chętnie to zrobię.

- No wiesz... Ranisz mnie.- powiedział smutno.

- I dobrze - pokazała mu język. - Oto przecież chodzi.

- Wiesz co? Jesteś perfekcyjna.- zaśmiał się i złapał ją za rękę.

- A ty denerwujący - wyrwała rękę.

- Wiem i nie wstydzę się tego.- zaśmiał się. - Nie wstydzę się też tego, że jak tylko cię zobaczyłem, wiedziałem, że musisz być Worldwide Girl. Moją Worldwide Girl.

- Hah... Jak ja dawno nie słyszałam takich tekstów - śmiała się.

- Nie dziwię ci się. Przystojny wokalista zespołu mówi ci, że jesteś spełnieniem jego romantycznej piosenki. To chyba coś, no nie?- zapytał i puścił do niej oczko.

- Przystojny? Hah... Chyba na dupie... Hahaha.- śmiała się.

- A wiesz, że tak. Mój tyłeczek jest bardzo przystojny.- zaśmiał się i poruszył śmiesznie brwiami.

- O fu - jęknęła i zrobiła krok w bok.

- Ale wiesz, że jest coś piękniejszego?- zapytał cicho. - O wiele piękniejszego.

- Nie i nie chcę wiedzieć.- mruknęła. - Nie lubię tego.

- Szkoda, bo chodziło mi o twoje oczy.

- Yyy... Tym bardziej nie lubię tego.

- A ja bardzo. Masz śliczne oczy.- uśmiechnął się lekko rozmarzony.

- Nie wiem jak ty, ale ja mam zamiar szybko wrócić do domu, bo zimno się robi.- dodała i lekko potarła gołe ramiona.

Chłopak uśmiechnął się, zdjął kurtkę i narzucił ją na ramiona dziewczyny, po czym delikatnie ją do siebie przysunął.

- Cieplej?- zapytał.

- Przeziębisz się.- zaprotestowała, ale się nie odsunęła.

- Nie przeziębię. Śliny jestem, po za tym jesteś obok. Od razu mi cieplej.- szepnął jej na ucho. Przeszedł ją przyjemny dreszcz.

- Carlos... - jęknęła. - Może lepiej będzie jak oddam ci kurtkę, a ty... No wiesz... - jąkała się.

- Nie. Lepiej będzie, jak miło się uśmiechniesz.- wyszczerzył się do niej.

Dziewczyna lekko przygryzła dolną wargę, po czym spuściła głowę, żeby chłopak nie zauważył jej rumieńców.

- Do twarzy ci w czerwonym.- uśmiechnął się.

- Dziękuję.- zarumieniła się jeszcze bardziej.

- Nie masz, za co. Stwierdzam fakt. To gdzie ten uśmiech dla mnie?- zapytał czarująco.

- Musisz na niego zasłużyć.- uśmiechnęła się cwanie.

- Hmmm... A w jaki sposób mogę to zrobić?- zapytał.

- Hmm... Możesz mnie nie wkurzać, robić ze mnie buraka i mnie nie wkurzać.- uśmiechnęła się słodko.

- Mam robić z ciebie buraka?- zapytał podejrzliwie.

- Przez ciebie byłam cała czerwona.- udała obrażoną. - A nie lubię tego.

- Ale ja lubię, jak jesteś czerwona. Wyglądasz w tedy ślicznie. Nie jesteś zła i groźna. Niczego nie udajesz. Pokazujesz prawdziwą, ukrytą część siebie.- powiedział cicho patrząc dziewczynie w oczy.

- Niby, dlaczego prawdziwą? Nikt, oprócz Megan, nie wie, jaka jestem na prawdę. Nikt nie wie o mnie całej prawdy... Tak też pozostanie.- mruknęła i spojrzała w oczy chłopaka. Powoli zaczęła w nich tonąć.

- A co by było, gdybym chciał cię poznać? Prawdziwą ciebie?- zapytał poważnie.

- Nie uda ci się to - powiedziała kpiarsko. - Musiałbyś na prawdę być blisko, starać się i nigdy nie odpuścić.

- Nie ma sprawy. Z wielką chęcią.- uśmiechnął się lekko sprawiając, że wszystkie obawy dziewczyny minęły. Głośno westchnęła, po czym dodała:

- Jesteś inny, wiesz?

- W jakim sensie "inny"?

- W pozytywnym sensie.- uśmiechnęła się. - I mam nadzieję, że nie grasz.- spojrzała z pod przymrużonych powiek.

- Gram tylko przed kamerą, kiedy zamieniam się w Carlosa Garcie. Teraz jestem w 100 procentach prawdziwy.- uśmiechnął się do niej.

- Ten to ideał faceta.- zaśmiała się. - Romantyczny, opiekuńczy, uparty...

- Czyli co? Wolisz tamtego Carlosa?- zapytał zdziwiony.

- Tak.- powiedziała i zaczęła się znowu śmiać.

- Okeeeej.- powiedział zdziwiony, po czym zaczął zachowywać się jak postać z serialu.

- Gram tylko przed kamerą. - przedrzeźniała go.

- Lub na życzenie pięknych kobiet.- uśmiechnął się do niej zniewalająco i cmoknął ją w dłoń.

- Widzisz tu jakąś, bo ja nie. - zaczęła się rozglądać.

- Owszem, widzę.

- Serio? Gdzie?

- Tu.- mruknął i chwyciwszy ją za dłoń obrócił w taki sposób, że stykali się nosami. Nie było między nimi wolnej przestrzeni.

- Awwwwwwwwwww… - mruknęła. - To takie słodkie kłamstwo. - zaśmiała się.

- Dlaczego uważasz, że kłamstwo?- zapytał nadal trzymając ją w uścisku.

- Bo jestem brzydka, gruba, głupia, śmieje się jak kuń i mogę tego wymieniać w nieskończoność.

- Dla mnie jesteś piękna, szczupła, mądra. Twój śmiech jest melodyjny i piękny i mogę tak bez końca.- mruknął w odpowiedzi.

- Jesteś kłamca. - dodała z przymrużonymi oczami, ale się nie odsunęła.

- Nie, nie jestem.- odparł z także przymrużonymi oczyma.

- Jesteś i koniec tematu.

- Pyf. Nie, nie jestem. Udowodnić?

- Taaaaaaak.

On uśmiechnął się i delikatnie musnął jej usta.

- Całuję tylko piękne kobiety.- szepnął jej na ucho.

- Aghtaght.... Spadaj. - dodała i odsunęła się od niego.

- Nie.- zaśmiał się i z powrotem ją do siebie przysunął.

- Spadaj, bo oberwiesz. - powtórzyła i się odsunęła.

- Przyjmuję wyzwanie.- zaśmiał się i pocałował ją w policzek. Dziewczynę przeszedł dreszcz. Lekko kopnęła go w piszczel i ruszyła z uniesioną głową przed siebie.

- Ała! To bolało!- zawołał i pokuśtykał za nią.

- I miało boleć. Poprawić?

- Nie.- powiedział naburmuszony.- Nie lubisz mnie?

- Hmm... Po tym, co zrobiłeś? Nie.

- No wiesz... A ja taki głupi jestem i nadal cię lubię. Nawet po tym, co mi zrobiłaś.- powiedział i dumnie ruszył przed nią.

- Masz rację. Głupi jesteś, a ja baaaaaaaaaaaaard​zo dobrze zrobiłam.

- Pyf, mów sobie, co chcesz. Ja się cieszę i chętnie bym to powtórzył.- odparł.

- Piszczel. Poprawić?

- Nie piszczel. Całusa.- tłumaczył jak dziecku.

- Poprawić?

- Jeśli buzi, to owszem.- zaśmiał się i delikatnie przyciągnął do siebie dziewczynę.

- Nie zasłużyłeś na buzi. - mruknęła. - Ale na kopniaka owszem.

- No wiesz... Ja się staram, a tu taki brak akceptacji.- powiedział i chlipnął.

- Takie życie. - dodał i ruszyła dalej. - A swoją drogą to twoje.

Dziewczyna ściągnęła kurtkę i oddała chłopakowi. On wziął ją i zarzucił jej na ramiona.

- Oddasz mi pod domem, okej?

- Grrrr... Jesteś denerwujący.

- A ty czarująca.- uśmiechnął się miło, włożył ręce do kieszeni i szedł cicho obok dziewczyny.

- Pawian. - szepnęła pod nosem. On nie odwracał uwagi od chodnika

- Będziesz się dąsał?

- Nie, ale skoro nie chcesz ze mną rozmawiać, to się nie odzywam.- powiedział cicho. Dziewczyna delikatnie pocałowała go w policzek.

- A to, za co?- zapytał zdziwiony.

- A tak sobie. - wzruszyła ramionami. On uśmiechnął się i objął ją ramieniem.

- Czyli nie jesteś na mnie zła?- zapytał.

- Hmm... A powinnam?

- Sądzę, że nie, ale wolę mieć pewność. - uśmiechnął się rozbrajająco.

- Pacz - zaśmiała się. - Jaki poważny się zrobił.

- Dla ciebie wszystko.- zaśmiał się.

- Ale ja nie lubię powagi, to dla sztywniaków.

- Więc będę zabawny.- zaśmiał się.

- Brzmi ciekawie.

- Ale może zanim będę musiał cię nieść, bo będziesz umierać ze śmiechu, to opowiesz mi coś o sobie?- zapytał.

- A co byś chciał dokładnie wiedzieć?

- Wszystko.- szepnął jej na ucho.

- No więc, jestem stara, bo mam 21 lat, jestem Lori wariatka.- zaśmiała się. - I lubię wyzywać ludzi od pawianów, sama nie wiem, dlaczego. I boję się poważnych związków i zaufać ludziom, a także ciemności. - zakończyła szeptem i wtuliła mocniej w ramie chłopaka.

- Będę cię bronił przed ciemnościami.- szepnął i pocałował ją w czubek głowy.- Zaufania można się nauczyć...

- Ta jasne.

- Mhm. Jasne. Zaufaj...

- Tobie...

- Mi.

- Super - mruknęła i po chwili doszli pod apartamentowiec,​ pod którym stała Megan z Kendall’em.

- Co was tak długo nie było?- zapytała młodsza z dziewczyn.

- Jego się pytaj. - udała oburzoną i oddała chłopakowi kurtkę.

- No chyba się nie fochasz?- zapytał ze śmiechem Latynos przyjmując kurtkę.

- Okeeeeeeej. Udajemy, że wszystko jest ok.- uśmiechnęła się do brunetki, po czym popatrzyła na zegarek.- Ja pierdzielę! Już po północy!

- Zapraszam wszystkich na górę. – mruknęła Loretta i weszła do środka. - Chyba nie chcecie spać na ulicy, co nie?

- No nie wiem... A to nie problem? Nie chcemy się narzucać...- zaczął Carlos i popatrzył na kumpla.

- Ja tam chętnie spędzę czas z Megan. - uśmiechnął się do dziewczyny, przez co wywołał u niej rumieńca.

- Żaden problem. Wchodźcie.- powiedziała szatynka z uśmiechem. Latynos wzruszył ramionami i popędził za Lori.

- Widziałaś? - szepnął blondyn i objął dziewczynę w pasie.

- Ale co?- zapytała cicho.

- Ciągnie ich do siebie. - mruknął. - Trzeba pomóc im stać się szczęśliwymi.

- Pyf... I ty zauważyłeś to dopiero teraz?- zapytała ze śmiechem wyplątując się z jego objęć.- No masz zapłon.

- Czyli bawimy się w swatkę.

- Pożyjemy, zobaczymy.- mruknęła i popędziła do windy.- Ej, czekajcie!

- Nie trzeba flirtować. - skarciła ją starsza.

- Weź, to on się klei, nie ja.- puściła do niej oczko.

- Właśnie widzę.

- Mów, co chcesz. Ja i tak wiem swoje. A jak już o tym mówimy...- spojrzała znacząco na Latynosa i siostrę.

- Jeśli oto ci chodzi to nie.

- Ta jasne. My wiemy swoje, a wy ty swoje.- powiedział Kendall, który właśnie wszedł do małego pomieszczenia.

- Nie?- zapytał ją zdziwiony Latynos.- A ja myślałem, że tak.- szepnął jej do ucha.

- A ty siedź cicho.- warknęła szatynka, po czym uderzyła z łokcia Blondyna.

- Auł!

- Ryj.- warknęła, po czym uśmiechnęła się słodko do starszej siostry. - Ale że nic a nic?- zapytała mrużąc oczy.

- To tylko znajomy. - założyła ręce na piersi i skierowała się do pokoju.

- Rozgośćcie się w salonie, zaraz przyjdę.- zawołała dziewczyna do chłopaków i popędziła za siostrą.

- Czego?

Szatynka zamknęła za sobą drzwi, uśmiechnęła się i pociągnęła siostrę na łóżko.

- A teraz tak szczerze. Gadaj.

- Niby, co? To, że mnie pocałował i zgarnął w piszczel?

- Hahahahahaha. Tak, dokładnie to.- zaśmiała się, a po chwili spoważniałą.- Tylko się nie wykręcaj. Nie powiesz mi chyba, że ci się nie podobało?

- A powiem, że może… - powiedziała i wróciła do chłopaków.

- Jak by co, to zaraz przyjdę!- zawołała za siostrą i poszła do swojej sypialni.

- A wy, co się tak na mnie gapicie? - zapytała siadając na podłodze naprzeciwko Latynosa.

- Ja wpatruję się w anioła.- wyszczerzył się.

- Coś jeszcze? Jeśli nie to pozwolisz, że rzucę cię poduszką. - dodała i wykonała wyżej wymienioną czynność.

- Jak dzieci.- westchnął blondyn.

- Zamknij się! - warknęła.

- Nie bolało.- zaśmiał się.- Odezwał się dorosły!- i rzucił kumpla poduszką.

Kendall chciał mu oddać, ale trafił w Meg, która właśnie przyszła.

- Ała!- krzyknęła i popatrzyła na chłopaka z rządzą mordu w oczach.

- Przepraszam skarbie, to miało być w Carlosa.

-... Powtórz proszę to pierwsze.- powiedziała z przymrużonymi oczami.

- Skarbie.

Dziewczyna patrzyła tak przez chwile na niego, po czym westchnęła i rzuciła poduszką w Carlosa.- To zdaje się było do ciebie.

- Ała!- krzyknął.- Czemu wszyscy we mnie rzucają?!

- Weźcie się opanujcie. - jęknęła brunetka.

- Jedno rzuca, drugie jęczy, kolejne ma pretensje. Gdzie ja żyję?- zapytała ze śmiechem szatynka.

- Mogę iść spać?- zapytała Lorett.

- A zabierzesz to ze sobą?- odpowiedziała pytaniem na pytanie Megan wskazując na Latynosa.

- W życiu. - dodała wstając. - Ej! Ja wolę cię mieć na oku, a zwłaszcza jak masz zostać z tym pawianem.

- Co?- zapytał Schmidt.

- To samo.

- Nie ogarniam was, ale rozumiem, że zostajemy tu do późna?- zapytała młodsza z szalonym błyskiem w oku.

- Jasne. - mruknęła i z powrotem usiadła. - Masz pomysł jak umilić czas?

- Jak zawsze. Co powiecie, na grę w butelkę?- zapytała ze śmiechem.

- Ja za!- zawołał Carlos.

- Ja też! -dodał Kendall.

- No dobra.

- No to czekajcie.- dziewczyna po kilku sekundach przyniosła zakręconą butelkę po Coli i kazała wszystkim usiąść w kółku. - To jak gramy?- zapytała.

- Na całusy? - blondyn znacząco poruszał brwiami.

- Czemu nie.- poparł go brunet.

- Eeee... Co ty na to Lori?

- Jak chcecie - westchnęła.

- No nie wiem... Chociaż... W sumie, czemu nie. Będzie zabawnie, jak się wylosujecie.- szatynka popatrzyła ze śmiechem na chłopaków,.

- Kręć. - pośpieszał ją blondyn.

- Ja? Ja nie chcę.- powiedziała i oddała butelkę siostrze.

- Aghtaght... - dziewczyna zakręciła i wylosowała... Siebie - Nosz kur!

- Ej no nie da się pocałować siebie! Jeszcze raz!- zawołał oburzony Pena.

Dziewczyna ponownie zakręciła i wylosowała Carlosa. Ten się wyszczerzył.

- O nie! Ja go nie pocałuje!

- Oj no weź... To tylko gra.- puścił do niej oczko.

- Nie ma mowy! Za żadne skarby świata! Nie!

- Oj cicho już bądź.- jęknął, klęknął koło niej i przycisnął delikatnie swoje usta do jej. Obojga przeszedł dreszcz. Dziewczyna z czasem zaczęła odwzajemniać pocałunki, ale kiedy zdała sobie sprawę z tego, co robi szybo odskoczyła od chłopaka.

- Dobra. Teraz ty Meg.

- Ale ja nie chcę kręcić.- westchnęła naburmuszona.

- Nie marudź. - skarciła ją jak małe dziecko. - Ja zaraz wrócę.

I poszła do swojej sypialni.

- Pójdę sprawdzić, czy z nią wszystko okej.- rzucił na odchodnym Latynos i popędził za nią.

- To może od razu mnie pocałujesz? - zapytał Kendall. - Skoro ich nie ma to tylko ja ci zostałem.

- Nie prawda. Jest jeszcze szansa, że wybiorę sama siebie lub ścianę.- odpowiedziała z wrednym uśmiechem.

- Oj nie marudź - delikatnie przycisnął swoje wargi do jej. Obojga przeszedł przyjemny dreszcz. Dziewczyna poczuła, jakby nad jej żołądkiem zawiązał się supeł, a wewnątrz eksplodowało stado motyli. Zaczęła odwzajemnić pocałunki. Oboje poczuli się jak w niebie. Każdy pocałunek był inny, a zarazem taki sam. Każdy sprawiał im przyjemność. Wiedzieli, że są blisko siebie.

Dziewczyna weszła do sypialni i wzięła telefon w rękę. Miała sms'a od mamy. Szybko go odczytała. " Wrócimy za dwa tygodnie."

- Nawet nie ma odwagi zadzwonić. - wymruczała pod nosem.

- Kto?- zapytał Latynos stojąc w drzwiach.

- Co? - odwróciła się gwałtownie. - Aaa... To tylko ty.

- Co się stało?- zapytał troskliwie.

- Nie nic - westchnęła i rzuciła komórkę na szafkę nocną.

- No powiedź. Zaufaj mi.- powiedział i spojrzał na nią znacząco.

- Przecież mówię. - uśmiechnęła się. Posłał jej spojrzenie "Taaaa... Jasne, bo uwierzę."

- Czy ty musisz wszystko wiedzieć? - westchnęła i rzuciła się na łóżko.

- Tak. Muszę.- uśmiechnął się pokrzepiająco i usiadł obok niej.

- Jeju, mama pisała.

- I?

- Wrócą za dwa tygodnie. Na wakacje mają, ale żeby nam pomóc to nie. - warknęła.

- I co w związku z tym, że wracają? Wparują wam do domu i co?

- I jak zwykle będzie afera, że rektor Meg domaga się od nich pieniędzy, ponieważ nie mogłam zapłacić za jej studia taneczne.

- No, ale czemu niby oni mają na ciebie za to krzyczeć?- zapytał zdziwiony.

- Bo ja nas utrzymuję? Za wszystko płacę?

- No to rozumiem, ale dlaczego w takim wypadku oni na ciebie mają krzyczeć?- zapytał zdziwiony.

- Bo... Zrezygnowałam ze swoich studiów po to, żebym mogła nas utrzymać i oni mi to wypominają... Tak samo jak wyprowadzkę od nich cztery lata temu.

- Wiesz, nie rozumiem twoich rodziców. Nie pomagają, a tylko dowalają problemów.- Pokiwał głową z rezygnacją.

- Właśnie - wróciła do pozycji siedzącej. - Nie rozumieją tego, że pomimo naszego wieku nadal, tak jakby jesteśmy dziećmi i mamy marzenia.

- Wiesz... A jakie jest twoje marzenie?- zapytał obejmując ją i przyciągając do siebie.

- Odpocząć, skończyć wymarzone studia, spotkać prawdziwą miłość i, żeby Megan była szczęśliwa. 

- Hmmm... Myślę, że mogę ci pomóc w ich spełnieniu.- uśmiechnął się delikatnie.

- Ciekawe jak...

- Łatwo.- zaśmiał się.- Może zacznijmy od pierwszego...- mruknął i położył się na łóżku ciągnąc za sobą szatynkę.

- Pierwszego?

- Odpocznij.- powiedział i pogłaskał ją uspokajająco po głowie.- Potem zajmiemy się kolejnymi.

- Odpoczywa się we śnie, a jak zauważyłeś nie jestem śpiąca. - uśmiechnęła się lekko.

- Nie jesteś? To, co byś chciała w takim razie robić?- zapytał z uśmiechem.

- A co mam do wyboru? - zaśmiała się i popatrzyła w oczy chłopaka.

- Dużo.- powiedział wpatrując się w jej oczy.

- A może konkretniej?

- Możemy poleżeć tutaj. Razem. Albo możemy pójść potruć tyłki twojej siostrze i Kendallowi. Albo możemy...

- Co?

- Nie powiem, bo znowu oberwę.- zaśmiał się.

- Obiecuję, że nie. - zaśmiała się. On musnął dłonią jej policzek.

- Możemy...

- Co? Co możemy? - zapytała i rozkoszowała się jego dotykiem.

- To.- szepnął i delikatnie musnął jej wargi.

- Hah... - zaśmiała się. - Podoba mi się.

- Na prawdę?- zapytał jakby z niedowierzaniem.​

- Dziwisz się? Robisz to tak delikatnie, a zarazem stanowczo. Jesteś pewien tego, co robisz. - dodała i musnęła jego usta.

- Mmmm... Tobie to też nieźle idzie.- zaśmiał się, po czym wrócił do pocałunku, który z każdą chwilą robił się coraz bardziej namiętny.

Dziewczyna oddawała pocałunki. Sprawiały jej taką przyjemność. Jeszcze nigdy nie czuła jak w tej chwili. Cieszyła się każdą sekundą ich pocałunku.

- No pięknie. My tu się o was martwimy, a tu taka niespodzianka.- zaśmiała się szatynka stojąc w drzwiach.

- Znudziło ci się, że tu przylazłaś? - zapytała brunetka, podnosząc się.

- Tak właśnie.- zaśmiała się.- Ale no dobra, dobra. Już wam nie przeszkadzam.

- Ty lepiej idź spać. - mruknęła zerkając na zegarek. - Kendall ci potowarzyszy, a ja potem zajrzę do was.

- Chodź. - blondyn złapał ją za nadgarstek.

- Co?! A ja mam jakieś zdanie?!- zawołała dziewczyna.

- Nie!- zawołał za nią Latynos.

- Widzę, że czytasz w moich myślach. - zaśmiała się i cmoknęła go w usta. - Ale mam nadzieję, że Kendall nie będzie próbował niczego?

- Eeeeeee...- wydusił z siebie.- Nie mam pojęcia.- powiedział zgodnie z prawdą.

- Ty mnie nie strasz.

- Nie straszę. Odpowiadam.- powiedział ze śmiechem.

- To może ja ich pójdę pilnować?

- Może jednak zostań ze mną?- zapytał z czarującym uśmiechem.

- Ale ja się o nią boję. - zaśmiała się.

- Nie martw się. Dzielna z niej dziewczyna. Jeśli Blondyn pozwoli sobie na za dużo, to najpierw oberwie od niej, później od ciebie, a na koniec jeszcze ja mu przyłożę.

- A od ciebie, bo...? - ciągnęła go za język .

- Bo on zdenerwuje tym ciebie, a ja nie zamierzam pozwalać na takie chamskie zachowanie.- wzruszył ramionami, jakby to było oczywiste.

- Dobra, powiedzmy, że czaje. - westchnęła.

- Cieszy mnie to bardzo.- zaśmiał się i ponownie ją pocałował.

- I co? Do rana będziemy się całować? - zaśmiała się.

- Jeśli po drodze nie zaśniesz, to czemu nie?

- Pyf... Prędzej ty padniesz.

- Zakład?- zapytał z błyskiem w oku.

- Jasne, ale o co?

- Hmmm... Jeśli wygram, to pozwolisz pomóc sobie w spełnianiu marzeń.- powiedział z uśmiechem.

- A jeśli ja wygram?

- Hmmm... Jeśli ty wygrasz, to spełnię jedno twoje życzenie.

- Okay - delikatnie musnęła jego wargi. On zaśmiał się i przyciągnął do siebie. Zapowiadała się długa i przyjemna noc.